Dolf Wilting

Vrijdag 19 oktober moesten wij helaas afscheid nemen van onze WALKING FOOTBALL vriend Dolf Wilting.

 

Afscheid van ons manusje van alles. “Nee natuurlijk, onze Manus van alles!’’

‘’Ik ben een geboren Drent,’’ zei hij wel eens. En dan die trotse grijns. In het zuidoosten van de provincie Drenthe. Dichtbij het huidige Veenpark bracht hij zijn jeugd door.

 

Tijdens de druk bezochte plechtigheid klonken mooie woorden, passende muziek en prachtige beelden. Familieleden schetsten op een ontroerende wijze hun liefde voor Dolf.

 

Een paar dagen eerder lazen we op de website van AalsmeerVandaag een artikel van Jacques de Jonge, die het fysieke en mentale karakter van Dolf uitstekend weergaf. Eerlijk en zeer op zijn plaats.

 

Toen ik een paar weken geleden bij Dolf in de VU was, vroeg ik aan een verpleegkundige wat ik zou kunnen zeggen tegen Dolf.

‘’Vertel iets wat u vanmorgen gedaan hebt. Wel langzaam. Langzaam kort en bondig. Laat het hem weten.’’

 

Ik probeerde. Deze woensdagmorgen hadden we opnieuw wandelend gevoetbald. Wat schetst mijn verbazing. Zijn ogen gingen langzaam open. Ik zag een traan blinken en zijn lippen bewogen, toen ik even een pauze nam. Daarna ging ik verder.

 

Toen ik later zijn hand pakte en deze streelde, zei ik duidelijk:

‘’Hé, hallo beste Dolf, ik ga weer terug naar Aalsmeer.  Jij moet even rusten. Enne, natuurlijk tot gauw!’’

 

Hij greep mijn hand, kneep er zachtjes in en glimlachte. Ik stond op, zwaaide even en vertrok schoorvoetend. Ik voelde mijn gezicht warm worden. Ik keek nog even om en verliet sprakeloos  zijn kamer.

 

Helaas overleed Dolf enkele dagen later. De woensdag erna waren wij –alle WANDELENDE VOETBALLERS –  uit onze doen. Passes mislukten. Het regende overtredingen enz. enz.

Het spel leek wet HOTSKNOTSBEGONIAVOETBAL.

 

Na afloop, tijdens het traditionele koffiedrinken en koekhappen hebben we Dolf herdacht, terwijl we broederlijk in een kring zaten. Toen kwamen de tongen voorzichtig los.

 

Gesprekjes over Dolf, zijn ijver, sleutels, shirtjes, klaar staan voor iedereen enz. De condoleancekaart levert het bewijs. Vervolgens enkele woorden van mij en van enkele anderen.

 

Ik keek naar onze mannen, toen we uiteraard een minuut stilte in acht namen. Grote kerels met rode ogen, waaruit hier en daar dikke tranen braken. Wij wisten maar al te goed wat Dolf voor ons gedaan had. En met name de manier waarop. Tot in de puntjes. De was, de ballen, materiaal en ga zo maar door. Waren er maar veel meer mensen op de aarde zoals hij. Dan zou de wereld prachtig zijn en er veel positiever uitzien.

 

OP DE KAART bij het bloemstuk van ons staat EEN LAATSTE GROET.

 

Wat heeft hij veel betekend voor onze groep WANDELENDE VOETBALLERS! En voor de club.

 

We zijn verdrietig en verslagen. Ook wij verliezen. We zullen Dolf enorm missen. En nooit vergeten!

 

Namens onze groep wens ik Els en haar familie veel sterkte in deze moeilijke tijd.

 

Ik hoorde eens Herman van Veen op het toneel van Carré bovenstaande zo verwoorden:

 

‘’Weet dat jullie verdriet de bron is waaruit je kracht kunt putten, want jullie kracht heet LIEFDE!

 

Bram Landzaat

Aalsmeer

19 oktober 2018