Laatste keer voetballen aan de Dreef

De middenstip heb ik niet uitgegraven en meegenomen naar huis. Wel een hart vol weemoed en nostalgie. Voetballend Aalsmeer leefde zich zaterdag voor de laatste keer uit aan de Dreef.

In de middag waren alle velden bezet. Ik zag pretvoetballers met de namen van bierhuizen op hun shirts, dartel hollende meisjes en vrouwen, en de spelers van Aalsmeer 1-zaterdag in duel met de buren uit Zevenhoven. Een gedenkwaardige 'boeken toe'-dag met 200 afscheidnemers langs de lijnen en in de kantine.

Ik ben niet goed in jaartallen, maar het moet pakweg 45 jaar geleden zijn geweest dat de Voetbalvereniging Aalsmeer verhuisde van de Sportlaan naar het verse sportcomplex aan de Dreef. In de zomer, voor de aanvang van een nieuw seizoen, werd de accommodatie opgetuigd; voor een groot deel door spelers van het toenmalige eerste elftal, de meesten geronseld bij clubs uit de regio.

Je kan zeggen wat je wil van deze dorpsvreemde overlopers, ze deden vrijwillig wél iets terug voor ontvangen prijzengeld en wedstrijdpremies. Ik heb Sijvert Oldenburg, Bram Dijkstra, Jantje Reurings, Herman Wijnands, Rob de Vries en Peter Vogel zien sjouwen met beton, ijzer en hout bij de bouw van de tribune en zien knielen bij de aanleg van de stoeptegels.

Jan Uithol, Henk de Gooijer, Robbie Pannekoek, Wil Kraan, Bram Landzaat, Wim Keessen, Nico Maarse, elftalleider Nico Heeren en een pak anderen zullen er ook wel tussen hebben gelopen. Mooi werk van deze mannen. Het terrein aan de Dreef werd een plaatje, ook al dankzij de prachtige bomenrijen.

Het weer voelde de sfeer van vergankelijkheid zaterdag goed aan. Om drie uur was het aan de Dreef stervenskoud en al bijna donker. Helaas was de symboliek niet aan één van de clubregelaars besteed: hij deed de veldverlichting aan, wat mij betreft een doodzonde. Was het niet toepasselijk geweest de wedstrijd te laten oplossen in totale duisternis?

Aalsmeer klopte Zevenhoven met 2-1 en kon als mooie tweede op de ranglijst de hekken van het sportterrein definitief sluiten. Enkele honderden meters verderop in de Hornmeer zal het wennen worden voor spelers en publiek. Daar wacht met ingang van het nieuwe jaar het onpersoonlijke kunstgras. Nooit meer klei aan de broeken, ik moet er nog niet aan denken.