Speelgoedparade actie onthutst, teleurgesteld en boos, maar vooral verdrietig

We hebben afgelopen woensdag de actie afgerond en de laatste pakketten rondgebracht, blije gezichten mochten we weer ontmoeten. Moe, voldaan, tevreden maar bovenal dankbaar dat we dit hebben mogen doen. Zo praten wij zijnde Carla Bakelaar en Lucy Claessen (en haar echtgenoot Ron en de vrijwilligers) tegen en met elkaar.
We zijn de inwoners van Aalsmeer, Kudelstaart en omgeving zeer dankbaar. Zonder hen geen actie.

Ondertussen horen we vanuit het hele land dat er geweldige acties worden gehouden met Voedselbanken, we horen over Sinterklaasfeesten, waar de Sint echt komt, over een verlanglijstje wat ingevuld mag worden door de kinderen tot een bepaald bedrag. We horen zoveel meer.

We hebben ermee moeten leven dat op onze actie (die toen nog in de privé kinderschoenen stond) een “nee’ kwam van Voedselbank Aalsmeer/Kudelstaart, “omdat de kinderen genoeg krijgen”. Meer dan genoeg. Ik hou aan dit telefoongesprek wat net op de grens van beleefd zijn grenst, geen goede herinnering. Het blijft in mijn hoofd. Ook Lucy heeft in diezelfde week contact met de Voedselbank. Ook van de contactpersoon Jan Kwak krijgt ze te horen dat de kinderen meer dan genoeg krijgen.

We moeten er vrede mee hebben, maar die zin ”ze krijgen genoeg”, is een zin die afgelopen donderdag 3 december als door moker geslagen, genadeloos naar ons terugkeert. We waren immers in de veronderstelling dat het wel goed komt met onze gezinnen van de Voedselbank, want dat is ons gezegd en we zien het dan ook als een belofte.

We hebben ons om die reden gericht op de gezinnen die net NIET in aanmerking komen voor de Voedselbank en dat lukt. Veertig gezinnen worden blij en wij van hen. Kraam- en wijkverpleging ook en ook de verhalen over anderen, die raken ons en reiken wij aan hen ook de hand.

De gezinnen van de Voedselbank niet. Wel kregen de kinderen vorige week een cadeau-doosje, door de ABN-Amro ter beschikking gesteld. (Met respect) zag ik van de week wat er in heeft gezeten: een chocoladeletter en een zak pepernoten en wat knutselspullen. Mijn criteria is heel anders ingeschaald dan alleen maar dit en “genoeg krijgen”. De zaken die erin zitten voldoen niet aan een Sinterklaasfeest met “meer dan genoeg cadeautjes”.

Ook Herman op pad, vangt bot, want er mag geen snoepgoed gegeven worden, wel fruit. Op zich is niets mis met fruit,  maar iets ontvangen wat echt lekker is en wat praktisch is, daar hebben deze kinderen hun eigen ideeën over en dat mag met Sint.

Afgelopen donderdag klopte mijn hart vol verwachting, totdat mij ter oren kwam (en wat ik ook daadwerkelijk gezien heb) dat er bij het voedselpakket van deze week niets zat wat ook maar met een Sint-cadeautje te maken heeft. Dan spreek ik niet over een zakje snoep! Gewoon niets. Een aantal moeders gesproken en onze afschuw geuit, met Lucy en haar man gesproken, tranen zaten hoog.

Wat een beschamende vertoning hier in dit dorp door deze Voedselbank. Ze laten de gezinnen met kinderen met lege handen staan. Ons rest niets anders dan erover te praten, oplossingen te willen zoeken zodat er toch pakjesavond kan zijn. Maar de tijd ontbreekt, overigens de gezinnen ook, want gegevens hebben wij niet. Een oproep plaatsen (reeds aangeboden door Markplein Aalsmeer) dat gaat op zo’n korte termijn niet meer lukken. Ook wij staan met lege handen.

Ron, de man van Lucy is vanmorgen naar het gemeentehuis gegaan en heeft er iemand gesproken. Maar nee de gemeente heeft geen invloed op deze organisatie. Maar ook een ja: de wethouder wil wel graag weten wat er hier in zijn dorp gebeurt. Dit goede gesprek heeft nog een vervolg.

Hadden we maar, hadden we maar, praten we tegen elkaar. Hadden we die gezinnen toch maar benaderd, maar wij waren ervan overtuigd dat deze gezinnen “genoeg, meer dan genoeg zouden krijgen”.

We beraden ons er nu over om deze betreurenswaardige kwestie op een andere manier nog om te zetten. Dat er een oplossing, een troost moet komen: dat staat vast.

Onze actie: geslaagd o ja! De bittere ondertoon, het rauwe randje wat er echter om heen zit, doet mij dan ook de vraag steeds wederkerend stellen: waarom heeft de Voedselbank deze arrogantie gebruikt? Alleen omdat er een privé initiatief kwam en daardoor de macht gebruiken?

Als de Voedselbank contact met ons opneemt, denkt u dan ook aan de sociale en communicatieve vaardigheden om een gesprek te voeren?

Als laatste schiet mij door het hoofd: Maandag wordt op de scholen gepraat over pakjesavond, sommigen hebben niets ontvangen, niet omdat er Kerst gevierd zal gaan worden, maar simpelweg omdat er geen cadeautjes waren en het geld ook ontbrak.

Lees hier het eerder geplaatste interview met Carla Bakelaar van de Speelgoedparade.