Kom op, Jobke!

Ik moet zeggen dat ik in dubio verkeerde. Móét ik het erover hebben? Nee, het moet niet. Het is ook best lastig – sommigen zullen zeggen not done – om er in het openbaar iets over te roepen. Bovendien hoor je iedereen kansen te geven en positief te benaderen. Dat is een opdracht die wij als serieus, onafhankelijk lokaal nieuwsmedium aan onszelf stellen.

Maar Jobke Vonk maakte het eergisteren in de gemeenteraad wel erg bont. Niet zozeer als burgemeester, maar als portefeuillehouder. Het was tenenkrommend hoe ze zich een half uur lang manifesteerde. Ik had last van plaatsvervangende schaamte. Op enkele momenten vreesde ik dat ze zou opstaan en huilend weg zou lopen, de raadzaal verbijsterd achterlatend.

Doelstellingen
Het ging, kort door de bocht, om gezellige verenigingsavondjes in de sportkantine met een biertje erbij. De gemeente moet daar van Den Haag sinds 1 januari streng in zijn. Geen jongeren volgieten met alcohol noch ze in de verleiding brengen. Niet de kroegen wegconcurreren. De vier fractiewoordvoerders hadden elk net een bewogen verhaal afgestoken. Ze snapten heus wel de intentie van het B&W-voorstel. Maar moeten heerlijk bridgende ouderen of lekker zingende dames en heren opeens zo nodig in hun eigen wereldje gestoord worden? Geen wijntje meer na afloop?

Jobke begreep het niet. Ze zat verstrikt in doelstellingen, vergunningen, “tegen de geest van wat de overheid vraagt”, doelstellingen, beroepszaak, “verruiming in plaats van verkrapping”, balans, controleren, doelstellingen. Ambtenaren schoven haar spiekbriefjes toe. Ze herhaalde zichzelf voortdurend, struikelde over woorden. Haar zinnen stokten, haar formuleringen waren bedroevend. “Eh eh eh eh eh.”

Worstelen
Erger nog, ze ging niet in op waar de sprekers mee aankwamen. Ze praatte in abstracties waar de raadsleden concrete voorbeelden gaven. Ze verschool zich achter Den Haag. Ja, zei ze bij herhaling, “we worstelen ook”. Ze bedoelde dat zíj worstelde. Maar dat was een heel andere worsteling dan die van de raad.

Mag je de burgemeester op zulke dingen aanspreken? Ik vind van wel. Ook omdat niemand anders dat doet. Wie in de raadzaal was donderdag, kon de irritatie van de gezichten aflezen. Van de raadsleden en de dertig belangstellende burgers op de publieke tribune. Je mag het niet hardop zeggen, maar ze had het geluk dat de live-uitzending op Radio Aalsmeer van de raadsvergadering door een storing niet doorging.

Slotopmerking
Wie me niet gelooft of vindt dat ik de burgemeester onheus bejegen, doet er goed aan een stukje vergadering terug te luisteren. Dat kan sinds gisteren via de radiowebsite. Ik heb het op de avond zelf getimed: het onderwerp begint na 8 minuten, Jobke steekt van wal na goed 25 minuten, het duurt tot de 50ste minuut. Op het eind zegt ze: “Ik wens nog één opmerking te maken. Natuurlijk is het mogelijk om spelletjesavonden, koorrepetities of wat dan ook te organiseren, en 't mag onbeperkt, als er géén alcohol wordt geschonken.”

Nee, dit was geen cabaretier, dit was de burgemeester. De eerste burger van onze gemeente. Haar presentatie donderdag was symptomatisch. Eerder heb ik er slechts (en bewust) met zijdelingse opmerkingen in een verslag van een raadsvergadering en van de afgelopen nieuwjaarsreceptie kritische woorden aan gewijd. Als voorzitter van de gemeenteraad komt ze niet uit de verf, ze blijft nerveus en verkrampt, kan geen orde houden, leidt warrig, weet procedures niet, vergist zich in namen, kent de dossiers niet.

Geen bezieling
Ja, Jobke staat boven de partijen, dat wel. Er waren donderdag twee jarige raadsleden, die ze netjes kwam feliciteren en die een flesje wijn kregen. Hartstikke leuk, dat hoort er ook bij. Dat is haar vrouwelijke warmte. Prima. Maar bezieling? Gevoel? Wel bij het kleine, maar niet waar het óók nodig is – in het grote gebaar. Altijd die starre, strakke blik. Ze mist relativering, humor, creativiteit.

Inmiddels zit ze hier toch alweer acht maanden. Ik moest denken aan wat ze zich in een video-uitzending over 'de eerste twee weken van burgemeester Jobke Vonk' afgelopen juni op Nieuws over Aalsmeer tegen mij liet ontvallen. Ik ga voor 12 jaar Aalsmeer, zei ze. Tot 2025…! Ze keek toen dus al verder dan de eerste zittingsperiode van 6 jaar. Dat getuigt niet van de ware ambitie. Dat is je tijd uitdienen in een knus dorp waar je linten doorknipt, zestig jaar gehuwden bezoekt en feesttoespraken houdt. Bovendien gaat de gemeenteraad daar over. Die bepaalt of je door mag naar de tweede ronde.

Snelle jongens
Natuurlijk hoeven het niet allemaal snelle jongens als Pieter Litjens te zijn of rare snuiters als Theo van Eijk. Maar dat zijn wel persoonlijkheden die bezieling en emotie tonen. Harde kerels, maar vrouwelijker dan Jobke.

Ik weet niet of ze de 12 jaar hier haalt. Maar hopelijk richt ze zich snel op en laat ze alle schroom varen. Kom op, Jobke! Zet je schrap!