Honderden mensen bezochten afgelopen zaterdag de gebouwen van de Doopsgezinde Gemeente aan de Zijdstraat om het 75-jarig jubileum te vieren van de Bindingkampen. Zowel ‘s morgens als ‘s middags zat de kerk afgeladen vol om de door Ton Offerman gemaakte documentaire te bekijken. Centraal in deze film stond de vraag wat nu toch het geheim van de kampen is? Wat is nu toch dat kampgevoel of wat is toch die kampkater en hoe kan het dat de kampen onafgebroken jaar op jaar georganiseerd zijn?
Het woord 'sekte' viel zelfs een aantal keer. Juist omdat het zo lastig blijkt om te vertellen wat dat geheim nu precies is. Een van de oud-deelnemers verwoordde de doelstelling in het Engels; ‘It takes a whole village to raise a child.’
Weer een ander meldde in de film dat je met zo’n kamp mee geweest moet zijn om het te begrijpen. In ieder geval is het zo dat door de kampen levenslange vriendschappen en huwelijken zijn ontstaan. Dat veel kampkinderen uiteindelijk ook leiding worden en dat er meer dan 50 films zijn gemaakt over evenzoveel kampen. Deze films vormden samen met interviews van deelnemers en vrijwilligers de basis voor de documentaire.
Onzinteksten
In de documentaire kwam jong en oud aan bod. Opvallend was dat leeftijd niet uitmaakte als het ging om het zingen van veelal onzinteksten in bijvoorbeeld het Aardappellied of Komkommersla. Generatie op generatie bleek nog zinnen en melodieën in het repertoire te hebben en zong dat zonder schroom uit volle borst mee. Teksten als ‘Hei polidei polidaska hoempa kwee hoempa kwaa’ of ‘het stapelen van de borden’ en natuurlijk het Wachterslied heeft menigeen gewoon nog in het hoofd. Zo zijn er ook heel wat theaterstukken gemaakt en gefilmd. De kleding en de kleur van de gewaden is deelnemers wel bij gebleven, maar wat nu de verhaallijn was een stuk lastiger naar boven te halen. Er kan rustig gesteld worden: Bindingkampen beklijven.
Thema’s eigentijds
Bindingkampen zijn overal te vinden. In Engeland, Oostenrijk, Oosterbeek, Texel, Almen en Taunus om een paar bestemmingen te noemen. Het allereerste kamp in 1942 was naar Oosterbeek. Onder leiding van de onder de doopsgezinden legendarische Haasje Buijs en Jacob Tas ging een groepje van 15 jongeren op kamp. Sinds dat jaar zijn er onafgebroken kampen georganiseerd voor kinderen in de leeftijd van tien tot achttien jaar. Er wordt meestal geslapen in tenten en elk kamp krijgt een thema mee. Met het veranderen van de mensen veranderden ook de thema’s. In 1957 bijvoorbeeld was het thema ‘Strijd de goede strijd des geloofs’ en in 2017 was het thema ‘Blijf je verwonderen’.
Achterkleinkind
Speciaal was zaterdag het moment dat een achterkleinkind van medegrondlegger Jacob Tas de film op USB-stick kreeg uitgereikt. Een handeling die symbool stond voor de toekomst. En zo werd het een dag van ontmoeting en ophalen van herinneringen binnen deze hechte gemeenschap.
Een echte kampmaaltijd, boerenkool met worst ontbrak dan ook niet. Ongetwijfeld zitten organisatie en bezoekers de zondag na de festiviteiten met een soort van kampkater op de bank. Op naar de honderd.
Tekst en foto's Jan Daalman
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
2 reacties
Jan, hartelijk dank voor je mooie verhaal over 75 jaar kampen!
Ik zou er nog iets aan toe willen voegen. Inderdaad ontving onze kleindochter Marije een stick met de documentaire van Ton Offerman maar ook Jeltje Adema, die samen met Haasje Buijs vele kampen leidde (meer dan honderd) ontving een DVD met de documentaire van Ton. Er werd niet alleen aandacht besteed aan de toekomst maar ook aan het verleden!
Jan, als je goed had opgelet, was het je niet ontgaan dat de maaltijd bestond uit stamppot rauwe andijvie met een bal
gehakt. Zoals gebruikelijk ontbraken hierbij de spekjes niet!
Als toetje een authentieke vla-flip. Een echt kamp maaltijd.
Overigens een goed verhaal!